Soffiava appena un po' di vento,
vi dirò: è una cosa che amo.
Appena un po' di vento mi accarezzava,
ecco io sarò pure uno stupido, uno dalla mente semplice.
Mi ci viene da piangere, ma poi quando smetterò,
me ne andrò casa per casa e dirò a tutti,
che non esiste niente di più caro di queste strade,
che scorrono da levante a ponente.
Voi mi potrete dare un tetto sulla testa.
Io vi ringrazierò,
ma se mi fermerò, chi farà il mio viaggio?
Non so, gente, dov'è casa mia.
Solo, polvere bianca che si alza.
Poesia di Imants Ziedonis (trad. Paolo Pantaleo)
Ceļi
Tikko mazs vējiņš uzvējos,
es pateikšu jums: kā es mīlēju tos.
Tikko mazs vējiņš noglaudīs,
es muļķītis būšu, mans prāts būs īss.
Es ieraudāšos, bet kad raudāt beigšu,
es iešu pa mājām un visiem teikšu,
ka nav nekas dārgāks par ceļiem šiem,
kas aiziet uz rītiem un vakariem.
Jūs naktsmājas dosit.
Es teikšu: paldies,
ja palikšu, kas manu ceļu ies?
Es nezinu, cilvēki, kur manas mājas.
Tik - balti putekļi putinājas.