poetry lovers

(…) we poetry lovers are happy persons, aren’t we ?” r.e.

di Reza Espili

Death! It’s not absolute silence
The absolute silence is moderate flow sound of a brook and a cicada’s chirp
Things that have existed in me as durable as death
To go and not to go of a dress with wind
a tress with breeze

I’ve never lived for dying
I’ve lived for that moment that I don’t exist anymore
And has remained from me nothing else
Unless this very poem:
I fell in love, and recited a poem for her
My love gone, my poem remained.
I caused the all-at-once death to be killed in death agony with each poem recited.
My treaty with poetry has passed through epochs.

Nevertheless, I woke up with a start of death panic one night
In an prolonged astonishing mood
The pen took me in its hand
And planted my ink on whiteness of paper
And thus poetry came into non-extinction existence.

سکوت مطلق

مرگ سکوت مطلق نیست
سکوت مطلق
شرشر جویبار است و جیر جیر زنجره
که به دیرسالی مرگ در من زیسته اند.
رفتن و نرفتن گیسویی با باد
پیراهنی در نسیم.

هیچگاه نزیستم برای مرگ
من برای آن دم زیستم که دیگر نیستم و از من نمانده مگر همین سروده:
عاشق شدم، شعری نوشتم،
عشقم رفت، شعرم ماند.
با هر شعر که نوشته ام مرگ یکباره را هربار به سکرات موت کشانده ام
عهد من با شعر از عهدها برگذشته است.

با این همه یک شب از وحشت مرگ از خواب پریدم
در بهتی ممتد قلم مرا به دست گرفت
و جوهرم را بر سپیدی کاغذ نشاند
و چنین بود و شد که شعر هستی نانیست یافت
!
رضا اسپیلی