ALTRE Tre belle poesie in piemontese del mio coscritto Ca...

ALTRE Tre belle poesie in piemontese del mio coscritto Carlo Brosio. E' nato a Torino e vive a San Francesco al campo. Attualmente sta traducendo l'Iliade in piemontese.

                             

MIE COLIN-E
  TOSCAN
La nebia për le colin-e sëcche, as aussa la spiusinéE sota ‘l maestral a smija dal mar l’urlé
‘l vin a beuj ‘nt le tin-e për le vie d’ël paisCol aspr odor a va a arlegré ij amis.
Ansima al bòsch anvisch a gira la bròcia sciopetandAnt l’uss a amiré ‘l cassador a sta subiand
Tra le rossastre nivole, come d’ij esilià ‘l penséStorm d’osei nèir ant ‘l tramont emigré.
A l’ha scrivula an Toscan tant temp faA j’era ëdcò an Toscan an mia famija: mè cuniàA l’era ‘n tòch ‘d pan, n’òmo d’òrDarmagi che a l’era d’ël Tòr.
   NONO E NONA
A l’é neuit, nòna a varda da la fnestra ëd la cusin-aA fa frèid. ij veder as coloro ‘d brin-aA pensa a ij fieuj lontan, a dis ‘l binE ‘l gèil as fa sente motobin.
Setà an soa poltron-a a fé ‘d caussètA taché boton, fé maja e pissètA arcòrda: “Coi passaròt ancheuj voléPòvre bestiolin-e sensa mangé…”
Nòna a l’ha seugn, a l’é stracaA l’ha già monsù Viòla, la vacaMoreto ‘l can a deurm tranquil là fòra‘l gat e l’é da la morosa, la mòra.
“E ‘l Pin, a torna nen da la piòlaMa varda che son pròpi fòlaMa peui a riva, am dis MariétTi it ses bela, dai andoma, là a j’é ‘l let!”
A pija ‘l lum a petròlio, a va për ‘l bòsch tut gelà‘l sò Pin a l’é là sota ‘n rol, andurmentàCon ‘l sòco ij dà ‘n bel caosson“ciao Mariét” “Fila, brut ciocaton!”
   L’INFINI’ (SUDBOJ)
Sèmper car a l’é stait për mi col brichE cola cioenda, che da tanta part                                  
ëd l’ultim orisont ël sguard a esclud                                                                                                                                                                                                            .Ma, setandse e mirand, infinìSpassi dë dlà ëd cola e silensiDë dzora ëd l’uman, e profondissima chiete     
 An ‘l mè pensé imagino, andoa për pòch‘l cheur a l’ha por. E come ‘l ventSento bogé tra coste piante, mi tra colInfinì silensi  e costa vosFaso ‘l paragon: e arcòrdo l’etern,e le mòrte stagion, e la presente viva, e ‘l son ‘d chila. Parej tra costainmensità a nija ‘l pensé mèe ‘l naufraghé am l’è dos an cost mar.
A l’é giumaj 190 ani faDa ‘n gheub ‘d Recanati a l’é stait scritQuand lo leso am ven an ment col pòst làMi gheub, ma ‘d la Juve, quand j’era cit.
A Sudboj ‘d Moncuch ij osei a cantoCola cassin-a a l’ha cambià padronI nòno a deurmo al camposantoE pòch per vòlta a va a l’abandon.