Ansón prufeta é benvrì a ca’ sua

"Incö, cul c’ho pena ližì, l’é capitè ». La genta la resta a sentar chèll belli paroli lé e i dižän: « Mo che lö, èl mîa èl fiöl äd Giuseppe? ». Gesü äl ga dîž: « Senz’ätar mè džirì: Dutûr, cüra la tò parson’na. Èl rôbi ca t’è fât a Cafàrnau, faja anca checsé, a ca’ tua. Par la vritè, äv digh che änsón prufeta é benvrì a ca’ sua. Anzi, äv porti ‘n esempi: äl têmp d’Elia, gh’era parìcci vödvi a Isräêl, quand än n’é mîa piuì par tri ân e tri mês e ‘n gh’era pö nienta da mägnér. Mo Elia, l’é mîa stè mändè da chèll vödvi lé; lé stè mändè änmè che da ‘na vödva äd Sarepta, ‘na furästera del päês äd Sidón. A la stèssa mänera, a l’epuca d’Eliseo, gh’era un mücc’ äd lebrûs a Isräêl; e pür, é stè armundè änmè che Naaman èl Siriàn, ‘n ätar furästêr ». Qùi ca scultäva, ché gnì un narvûs… mo un narvûs, ch i ciapän Gesü e i la šbüton’nän föra del päês. I la šbürlän infina a ‘n sträpiômb, par träral-žu. Mo lö äl l’ja šghivìssa e äl siguita par la sò strè."
("La bon'na Növa cuntäda da Luca 4, 21).

Da "La bon’na nòva". I 4 Vangeli e gli Atti degli Apostoli tradotti dal Vangelo canonico in borghigiano da Claretta Ferrarini – Gli Amici del Togo Fidenza - In brossure, formato 16,5 x 23,5 pp. 316