Magazine Poesie

I TERRAGLI, di Giancarlo Pioli

Da Pierrebarilli
Le rivè al secul növ e davanti a la stasion ian butè al fundamenti par fer sö dü palasòn. L’etar de sintiva un siur c’lera dre tör al cafè Cal parleva cui so amig… “Ma et mia vist ca ghè bagnè? Propria la in du i gan scavè, ian catè dl’acqua surgiva!” Aien propria di cuion e l’isgner n’oca giuliva? E po al set cuslè chi an fat, la dal cral d’i feruvier, ian trat zo al pianti pu veci e pu grosi dal quartier!” A me quesi am’da un ifert am sun dit: “mo la va mel, l’urbanistica dal Burag lat fa ander a l’uspedel”. Prima, la da la stasion, ghera la funtana e i pes, e incö invici ghe na busa, fonda pü ad des metr e mes. E po dopa ian scavè par far n’etar sutpasag, ma che robi da gugnen ag vol propria un bel curag! E incö chian, fnì d’costrüir, e un quel an a l’è pasè, finalment s’pöl propria dir, c’lum ciapeda in cul post le. Ien andè pü sö cui pian… ma al parmes i gal daran, i palas intant ien sö… s’pol spiter anca trent’an! E che fnisa la sturiasa, dal do turi d’la stasion, che chi li a tiredi sö, al sa tot par di cuion. Parché as tuca pagher tüt, sia al pü elt che al pü picen, Grasia al cmon par’i Terragli… Grasia da i to citaden!

den!


Ritornare alla prima pagina di Logo Paperblog

Magazines