Magazine Informazione regionale

Le bollicine di Norace

Creato il 03 gennaio 2011 da Zfrantziscu
di Efisio LoiDeve essere stato il “cenone”, bisogna che mi rassegni e mi limiti nel mangiare e nel bere, soprattutto di notte. Fatto sta che, gira e rigira fra le lenzuola, “intr’ ‘e billa e sonnu”, in stato semicomatoso, quando l’arsura ti fa intravedere polle di acqua fresca a cui inutilmente aneli, poco prima dell’alba, mi compare, calice in una mano e “magnum” nell’altra, proprio lui, Norace. A giudicare dall’abbigliamento e dall’andatura da marinaro sulla tolda durante una tempesta, anche egli doveva essere reduce di un festino di fine anno. Chi sa l’arrivo di quale anno festeggiava e chi sa con chi.Intendias is novas de su Palatziu?” Mi apostrofa come saluto; la elle rotacizzata alla francese, mi fa capire che voglia mettermi a mio agio parlandomi in isilese. “Custa ‘orta, is novas non funti malas” continua facendomi cenno colla bottiglia, se per caso gradissi, “Totus is famìllias – riempie il bicchiere e se lo beve, con aria ispirata, lasciandomi a bocca asciutta – totus is famillias, in custa’ diis, ant arriciu de sa Regioni Autonoma De Sa Sardinnia, a frimma de su Presidenti Ugo Cappellacci, cun is augurius suus, una lìttera intitulada ‘La Regione per te, tu per la Sardegna’. M’as a nàrriri, arratza de novidadi: is elezionis funt acanta, seus in tempus de festas e po arriri no’ ant a bòlliri a dhis ponniri su pei in brenti. Tenis arrexoni, perou castiadia su de tres de is cìncui grandu’ ‘temas’ chi funti de importu mannu po sa terra nosta e donniunu, apitzus de custus temas, podit fari meda impenniendusia su prus chi podit. Dhu at iscritu: “RISCOPRI IL MITO DELLA SARDEGNA”. Non m’as a narri chi est pagu?Ehia, non nci at abbisòngiu chi fuedhis, ti dhu lìgiu in faci su chi ses pentzendi: ca una cosa est sa propaganda, ateru est a dhas fari, is cosas. Ma fintzas a immoi, candu mai est sutzèdiu chi storia, tradizione, lingua, patrimonio culturale,dhus apant amostausche ainas po ndi ‘ogari treballu e arrichesa? Pentzadia pagu pagu: storia, costumàntzias, cultura, non si podint acostar’a su dinari, a su bendi e còmpora, iat a essiri cumenti a pònniri a deus cun margiani. De candu s’agatat omini, dònnia cosa at tentu unu prètziu, e chini at bendiu e chini at comporau. Ma po non pagar’a caru o po ndi tenniri a gratis, anti incumentzau a acapiari is canis a sartitzu narendudidhis ca, de-i cussu sartitzu, non faiat a ndi papari.Castiadia unu pagu a gir’ a giru e naramia chini funti cussus chi faint su prus burdellu mannu contras a sa mercificazione de sa cultura. Non funti propriu cussus chi finzas a oi anti tentu in poderi sa cultura e sa storia? Su chi mi fait prus crosidadi, perou, funti is calledhus chi ‘olint abarrai acapiaus a sartitzu; a narri sa beridadi, is chi apedhant de prusu funti propriu custus; is caporionis dhus intzullint feti. Est berus puru ca sa cosa, candu si nci girat a  'polìtica', arrennescit che mellus arma contras a su guvernu e, a su chi biu, is printzipalis de is partidus contrarius inci àviant fintzas a crobetura po s’amostar’inpari cun is piciochedhus. Sa bella esti ca, po ndi sciri e chini tenit arrexoni e chini no’, at a tocar’ a abetari a longu meda. Po immoi si ndi podit iscerai feti unu morighingiu, auma auma, de is chi non bolint a cambiari nudha de cument’est posta sa cosa; genti chi, fintzas a pagu tempus, fiat totu unu bocimia ca t'òciu, immoi cicat de si ponnir’ inparis po obiari a su cambiamentu. Baborcu puru, totunduna, s’est postu a fari s’aconciacollas, cichendu de parar’òbias a su Padanu chi megat de dhi fari fracheta in totu su nord de s’Italia. Po mori chi at iscorriau cun Fini, un’atru chi a cambiari no’ dh’andat meda, su Cavalleri est torrendi a si giostrari a Casini cun s’agiudu de calancunu munsennori. Su fat’istada ca, seghendidha a crutzu, dusu funti is cumonis chi si dha megant de giogar’a manu a manu. In s’unu e in s’ateru si dhui podit agatari genti vadosa e burrumballa ma sa cosa prus curiosa est ca totus e-a i’ dusu, si dichiarant po su cambiamentu ca sa genti cumuna ‘olit cambiari e bastat e de aici, is chi funti a favori de lassari totu cument’esti, nci arrennescint a ndi dha tirari a part’insoru. M’as a narriri: ‘E a nosu ita sind’importada? Chi si scorrint s’unu cun s’atru, ca nos’atrus s’arrangiaus po contu nostu’. Ca ehi’, ca ehi’… Atentzioni perou, est a biri cumenti s’arrangiaus.” Nel dire così si siede a pie’ di letto con un sospiro e si versa un altro calice. Accavalla le gambe, beve un sorso e schiocca la lingua (le “bollicine” devono essere di suo gradimento) prima di continuare: Dhui seus imbodhiaus che is macarronis de Pauli, in custu trumentu malu e non fait a narri s’impichinti, ca seus acapiaus a sa propriu funi e non feti de centucincuant’annus a-i custu chi est intrendi, ma de prima meda e, po sindi scapiari deunudotu, at a tocar’ a dha trumentar’ ancora a longu. Po parti mia, ndi seu cotu e istracotu de cosas aici. No’ iscastant meda de su chi fut sutzediu a is tempus nostus, candu iant incumentzau a far’a crantus is ‘menhir’, cumenti dhis narais bosatrus, po ndi pesari ‘tumbas’ e ‘nuraxis’ (funti sempri fuedhus de ‘osatrus) e ‘is intelletualis’ non fuant totus a un’origa. Pagu mali ca tandu sa genti non fut’amalesada e abbastanta unus cantu brebus a trotu po ndi dha torrar’ a corti. Tandus puru, perou, asuta asuta, ndi dhu aiat chi poniat fogu e, prus che a totu, sa genti, candu est abituada a una cosa, no’est facili a ndiha spicigai de su connotu po dh’ obbrigari a far’atras cosas.   Fortuna etotu ca is sinnus de tenniri a contu non cambianta de una di’ a s’atra cumenti sutzedit immoi ca parit obbrigatoriu a cambiari pedhi cument'e a su coloru, de un’ora a s’atra. In s’antigoriu de is tempus mius, candu unu stedhu sindi sparessiat a sa vista e non torrada a bessiri, donnia notti, cumenti iat fatu po milla e mill’annus, o candu su soli invecias de abarrari frimu cun is istedhus chi dh’acumpangianta in sa bessida, cambiendudidhus sempri a su propriu modu aintru de s’annu, sindi scostiada prus’ e prusu cun s’andari de su tempus, tandu giai ca sa cosa fut gravi. Po ti ndi donai un’idea, pentza a candu nd’est arrutu su muru de Berlinu: funti passaus prus de bint’annusu e ancora si nd’intendidi su dorrocu, sentza de isciri cumenti at a andar’a acabbari. Non fait a pentzari ca su chi est sutzedendu in bixinau non si pertochidi, candu totu su mundu est totu unu bixinau feti. Cun chini s’at a cumbenniri a istari? Cun chini bolit cambiari o cun chini bolit lassar’is cosas aici cumenti funti etotu? E cal’est su cambiamentu? Cumenti eus a fari po non si fari pigar’a cixiri?Iat a parri custa sa chistioni de importu pru’ mannu – E intanto si versava il terzo bicchiere mentre io lo guardavo incantato e sbalordito (e sì, che mi ci dovrei essere abituato!) da non accorgermi che un certo chiarore cominciava a trapelare dagli scurini accostati – iat a parri ca bessius de-i custu disatinu de innui nd’est propiu fintzas e Berlusconi cun totu sa crisi ‘globali’, totu torrit a girari cumenti s’ispetada. Ma no’ est aici. Nci at atru chi…” Non terminò la frase che il gallo cantò e “Nuraxiscu” dileguò con gli annessi e connessi relitti della ‘festa’, lasciandomi con la bocca e la mente impastate.

Potrebbero interessarti anche :

Ritornare alla prima pagina di Logo Paperblog

Possono interessarti anche questi articoli :