Magazine Informazione regionale

Ammentendi a tziu Giuanni Lilliu

Creato il 22 febbraio 2012 da Zfrantziscu

de Francu Pilloni Candu hap’intendiu chi ziu Gianni no fut prus de custu mundu, mi seu intendiu prus piticu, prus poburu, prus solu. Deu no seu stetiu allievu suu, no tengiu nisciunu titulu po fueddai de issu, vetti chi ddi boliat beni. Dd’hia connotu prus de 50 annus fait, candu fut benìu a bidda mia, cumbidau de su predi, po donai indicazionis asuba de calincunu traballu de fai asuba de sa cresia nosta. Ind’hia intendiu chistionai, ma no dd’hia mai biu: nemus hiat a hai cretiu chi essit unu professori de s’Universidadi, aici pagu imponenti e a berrettu in conca, comente unu messaiu in dì de festa. Mi fut cumbinau de dd’hai biu unas cantus bortas in Mogoru, in domu de s’amigu suu corali Corneliu Puxeddu, duus o tres annus appustis: impari rexonànt de nuraxis e de brunzittus e fut sa primu borta ch’ind’hia biu unu devveras e no in fotografia. In su ’95, invecis, fui andau a domu sua in Casteddu, po ddu cumbidai a incingiai unu ciclu de cunferenzias chi hiaus zerriau “Attoppus”, asuba de sa storia, sa lingua, sa cultura sarda. Mi regordu chi dd’hia nau aici: “Castit, ziu Giuanni, chi no seus segurus chi ddi pozzaus donai calincuna cosa, poita nemus ancora s’hat donau contributus”. M’hiat postu sa manu in su coddu e hiat arrisiu: “No hat a essi cussu chi s’hat a fai imbrunchinai!”. Mi fui fattu pitiu pitiu, mi fut partu chi m’hessi bofiu pigai in giru. Candu fut benida sa dì po sa cunferenzia, a is primus de meseidas, una dì de aqua de no crei! In prus, su Comunu s’hiat donau disponibili sa palestra de is scolas de Paluna, aundi ancora no ddoi fut mancu sa strada accilindrada, donnia fossu ddoi parcheggiàt una Cincuxentus. A sa cunferenzia no fuaus mancu in binti, ma issu hiat insistiu po dda fai aicetotu: “Seus in pagus, est beru, ma totus appassionaus de is cosas nostas, Candichinò chini si fut accrunotau a bessiri de domu?”. Custu fut ziu Giuanni, ma forzis hapu nau cosas chi totus connoscint. Una facci cuada de sa personalidadi de cust’omini dd’hia connota su merì ch’hiat presenziau a sa presentazioni de su primu libru cosa miu, A unus a unus appillant is steddus, in Ceraxus. Sigumenti in su contu ddoi est un’arriccu, su donu de sa bidda, chi approfittàt de is serbidoras, candu fut accabbada sa zirimonia, m’hiat zerriau a una parti e m’hiat pregontau: “Nara, Francu: ma su nobili chi s’approfittat de is serbidoras, chin’est? Donu … de Simala?”. “Nossi, - dd’hia nau – mi ddu seu figurau deu, mancai assimbillit a unu de ….”. “Poita is arriccus, una borta, sunfriant de cussu fizieddu puru, ddu scidiasta?”. Mi fui postu a riri cun issu: “Fizieddu antugu, ziu Giuanni”. “No depit essi passau de moda manc’hoi!” hiat acciuntu serrendu sa chistioni. Dex’annus appustis hapu fattu una circa in Marmilla asuba de is contus antigus, de cussus chi si contànt in su friscu po spantai e stentai is pipius, e de cuddu chi fuant cosas beras accuntessias. Unu de custus chistionat de un’arriccu de Barumini chi andàt a cassa manna a Pau. S’arriccu fut fiudu e no ddi duràt nisciuna serbidora, ca s’ind’andànt a metadi de annada pringias. Hiap pediu a su capu cassa si connosciat calincuna picciocchedda disposta po andai a domu sua a serbiri. “Ddhia a teni deu puru una filla, ma su fattu est chi fusteti hat parau fama mala!” dd’hiat nau s’omini. “Ma candu mai, o gopai! Propriu cun sa filla de vusteti mi ponia!”. Fattu s’accordiu, s’arriccu partit a carrozza cun serbidoredda etotu. Passat tempus e unu mangianu su capu cassa si bit sa filla in domu. “E tui innoi?” dd’hiat pregontau. “M’inci hat bogau, poita seu pringia” ddi nat cudda prangendu. “Pringia!?” si spantat s’omini. Pigat su fusili, sezzit a cuaddu e currit a Barumini. Innì passat a caserma, ca su mariscialli puru fut de sa cumpangia de cassa manna, e ddi narat: “Intre cincu minutus benit a domu de Lilliu e mi ponis is ferrus poita dd’hapu mortu!”. Connoscendu s’omini, su mariscialli dd’hat cretiu e cun sa scusa de si buffai unu cichettu, agatat su tempus po  mandai unu carabineri a avvertiri a Lilliu. Su capu cassa buffat, saludat e andat a domu de s’arriccu. Toccat su battenti de su portali e su meri de aintru: “E chin’est sa genti?”. “Seu Antonicu Fanari de Pau” e cuddu:”Ah, intra Antonicu, ca fui abettendudì!”. Antonicu intrat e ddi puntat su fusili: “Ita m’hiasta promittiu in contu de sa picciocchedda, na’?”. “Scomittu chi t’hat nau ch’incidd’hapu bodada de domu, bolis biri? Ma no est aici. Ge’ ddus scis comenti funti fattas is feminas!”. “Si est su chi mi naras, zerria su serbidori e mandaddu a Pau a indi bittiri a filla mia. Finzas chi no funti torraus, tui abarras asutte tiru”. Su contu acabbat chi Lilliu, s’arriccu, si coiat cun sa filla de su capu cassa, chi fut abarrau a fusili puntau finzas chi no fut torrau su carrozzinu cun sa filla. Sa genti ancora narat in Barumini: no ddu bolit fai? A Antonicu Fanari de Pau inci bolloiat, ca bis chi ddi bessiat sa gana! Hapu pensau centu bortas de andai de ziu Giuanni a ddi donai su libru e a ddi pregontai ita sciat de custu contu. Mi seu tratteniu, primu ca no scidìa comenti staiat; segundu poita ddoi est sa duda fundada chi a su pipiu chi fut nasciu dd’hessint postu de nomini Giuanni. Comenti a nai, chi issu puru fut su fruttu de cuddu fizieddu antigu chi nudriant is arriccus asuba de is fillas allenas ch’intrant a serbidoras. E no dd’hiat a essi ammancau s’arrisu, poita scidiat comenti girat su mundu.   

Potrebbero interessarti anche :

Ritornare alla prima pagina di Logo Paperblog

Possono interessarti anche questi articoli :