mondeghili

Το Μιλανο ηταν φημισμενο για την ομιχλη. Με προχωρημενο το φθινοπωρο, αρχιζε να ερχεται και η ομιχλη. Μια ομιχλη, πυκνη, χαμηλη, θαρρεις και εβλεπες τα παντα μεσα απο ενα πεπλο.
Ηταν  η πρωτη εντυπωση που αποκομισα απο την πολη πριν 3 δεκαετιες και με μαγεψε. Σαν να ημουν μεσα σε ενα παραμυθι. Περπατουσα στον δρομο, στην πλατεια, στα παρκα, και ολα ηταν μαγικα.Τωρα εξαφανιστηκε και αυτη, οπως και πολλα αλλα πραγματα, η πολη αλλαξε, η ομιχλη εφυγε, ερχεται μονο αραια και που και δεν ειναι πια πυκνη, περισσοτερο την βλεπουμε στα περιχωρα οπου εξακολουθει να ερχεται δημιουργωντας προβληματα στους εθνικους δρομους!Εαν το καλοκαιρι ενστικτωδως ζηταω την ελληνικη κουζινα, το φθινοπωρο αρχιζω να αποζητω την κουζινα του βορρα. Και σημερα προτεινω αυτο το μιλανεζικο doc πιατο, αλλα μην το ονομασετε κεφτεδακια παρακαλω! Στο Μιλανο οταν λεμε κεφτεδακια, εννοουμε κιμα τυλιγμενο σε φυλλα λαχανου, τα κεφτεδακια οπως τα γνωριζουμε τα λεμε mondeghili. Καποτε δηλαδη, μια και χαθηκε και αυτος ο ορισμος εδω και δεκαετιες,  ακριβως οπως η ομιχλη.
Η διαδικασια ειναι πολυ ευκολη. Παιρνουμε ενα κομματι κρεας απο ψητο η βραστο, τα περισευματα δηλαδη, τα αλεθουμε μαζι με λιγη μορταντελλα απο συκωτι, η μορταντελλα της Μπολονια, προσθετουμε τριμμενο μαιντανο, τριμμενη παρμεζανα, ενα αυγο, λιγο μοσχοκαρυδο τριμμενο, ξυσμα λεμονιου και ψιχα μπαγιατικου ψωμιου που εχουμε μουλιασει σε γαλα και στυψει.Δουλευουμε καλα τα υλικα και βαζουμε στο ψυγειο για μια δυο ωριτσες. Φιαχνουμε μπαλακια στο μεγεθος καρυδιου, τα πλατυνουμε ελαφρα, τα τυλιγουμε σε τριμμενη γαλετα, μετα σε αυγο χτυπημενο, ξανα στην γαλετα και τα τηγανιζουμε σε βουτυρο.Τωρα καταλαβαινω οτι το τηγανισμα στου βουτυρο δεν βλεπεται με καλο ματι στην Ελλαδα, και εδω δηλαδη τωρα πια, αλλα η μιλανεζικη κουζινα, συγνωμη, εχει βουτυρο στο τηγανι.Εαν θελουμε, προσθετουμε μια πατατα βρασμενη στο μειγμα, και εννοειται αντικαθιστουμε το βουτυρο με λαδι, εαν θελουμε!Questo è uno dei miei piatti preferiti della cucina milanese. Perché si può mangiare come antipasto, come secondo e tanto per dirla alla milanese è un rubitt,  molto in auge ora.  Mondeghili, per favore, no polpette, già che per polpette si intendeva la carne avvolta nelle foglie di verza. Non so se qualcuno usi ancora questo termine, io non ne ho mai sentito uno, tranne una mia ex collega, milanese doc, che mi ha dato anche la ricetta. Grazie L.  Ho fatto qualche aggiunta, come la scorza di limone, che ho letto e mi è piaciuta l’idea, richiama la gremolata dell’ossobuco.
La preparazione è semplicissima. Tritiamo dell’arrosto o del bollito avanzato insieme a della mortadella di fegato o di Bologna, aggiungiamo la mollica di un poco di pane raffermo ammollato nel latte e strizzato, scorza di limone grattugiata, un poco di noce moscata grattugiata, un uovo, prezzemolo tritato e parmigiano grattugiato. Lavoriamo bene l’impasto e mettiamo in frigo per un’ora o due. Togliamo, formiamo delle palline delle dimensioni di una noce che schiacciamo leggermente e impaniamo così: pangrattato, uovo sbattuto, pangrattato.Friggiamo nel burro. Eh si, la cucina milanese prevede il burro!E come tutti i piatti tradizionali, anche questo ha parecchie versioni.